September is ‘Chronic pain awareness month’.
En het verbaasd mij niet dat het in september is. De luchtvochtigheid en luchtdruk nemen weer toe en daarbij, bij velen met mij, ook de pijnklachten. Bleh!
Vandaag alweer de laatste dag van september. De maand is omgevlogen met voor mij een behoorlijk aantal bezoekjes aan diverse artsen en de fysiotherapeut.
Nee, dit is geen klaag blog en ik vraag geen medelijden of advies. Want de laatste 25 jaar waarin de pijnklachten en de beperkingen opliepen is echt al heel veel geprobeerd en heb ik mij er nooit bij neergelegd. En dat gaat ook nooit gebeuren. Ondanks dat ik de laatste weken weer nieuwe “pijn hoogtepunten” heb mogen ervaren.
Altijd blijven lachen en kijken naar wat je wel kunt in plaats van wat je niet meer kunt.
En dat doe ik ook zeker, maar wel met af een toe een jankbui en wat gevloek tussendoor. Dat hoort ook bij het leven accepteren zoals het is. Maar soms (en van september t/m maart wat vaker) wil je het wel eens uitschreeuwen van de pijn, de vermoeidheid, de frustratie en de beperkingen van je gedrevenheid. Want waar is mijn “ik” gebleven?
In mijn zoektocht naar minder pijn en meer balans kom ik steeds een stapje dichterbij mijn nieuwe “ik”. De “oude” zal ik nooit meer worden. En dat is helemaal ok. Door het moeten accepteren dat je met blijvende pijn moet leven word je alleen maar sterker. Mijn “nieuwe ik” zal dan ook nog krachtiger zijn en dichter bij haar zelf zijn. Maar ook milder naar zichzelf, haar grenzen beter aangeven en nog beter voor zichzelf zorgen d.m.v. gezonde voeding, rust nemen, negativiteit zoveel mogelijk uit de weg gaan en genieten van de kleine dingen. Maar dat laatste dat kan ik gelukkig al als een malle.
Daarnaast wil je natuurlijk nog wel het gevoel hebben dat je nog leeft. Dus af en toe ga ik ook bewust die grenzen over als het gezellig is of als je een keertje zin hebt in iets dat wat minder gezond is. Een waterijsje, een glas wijn, chips of colaflesjes. Ik hou het zelf op circa 80-20%. Na een gezellige dag of avond hou ik er rekening mee dat ik de volgende dag weinig kan. Maar ook zomaar uit het niets of bij temperatuur- en luchtvochtigheidswijzigingen kan de pijn er zomaar ineens zo heftig zijn dat ik moet liggen. Je kunt dan ook niet anders dan daaraan toegeven. Doe je het niet, dan zorgt je lichaam wel dat je gaat luisteren.
Eén op de vijf mensen heeft chronische pijn en de bijbehorende vermoeidheid die er 24/7 is, dus iedereen heeft in zijn omgeving meerdere personen die daar mee te dealen hebben. Al durven veel mensen er niet voor uit te komen. Wat kun je het beste doen voor deze mensen in jouw omgeving?
Vraag oprecht hoe het met ze gaat, laat ze er maar even over praten en eventueel emotioneel worden, geef geen goedbedoeld adviezen zoals ‘je moet gewoon even die knop omzetten’, ‘je moet meer bewegen’, ‘gewoon doorgaan’ of laat de opmerkingen ‘ik heb ook wel eens hoofdpijn en ben ook wel eens moe’.
Van samen knuffelen en lachen knapt iedereen op. Iedere vorm van ontspanning kan fijn zijn zoals samen een wandeling maken als dat lukt, samen wat drinken of een hapje eten.
Ik trek mijzelf vaak wat meer terug in de drie B’s van bed, bad en bank, maar ik ben enorm dankbaar dat ik regelmatig zulke lieve mensen om mij heen mag hebben die er voor mij zijn op welke manier dan ook.
En nu ga ik in een warm magnesiumbad liggen met veel te veel lekker ruikend schuim en ondertussen luisteren naar een boek of een yoga nidra meditatie.
Fijne avond nog lieve mensen.
