Recent las ik een post op LinkedIn van Evert-Jan Ilbrink Osteopathie (die ik in dit eerste stuk geciteerd heb) over het onderzoek van Wetenschapper Ji et al (2024). Hij laat met fMRI-scans zien hoe het brein van een baby rond de geboorte een enorme hersenreorganisatie doormaakt. Niet zomaar een fysieke overgang, maar een innerlijke aardverschuiving.
Het onderzoek bevestigt ook dat functionele netwerken zoals het auditieve en sensorimotorische systeem al vóór de geboorte in aanleg aanwezig zijn en zich voorbereiden op postnatale stimuli.
Dit opent het besef dat het foetale brein niet passief is, maar anticiperend: het ontwikkelt circuits die klaar zijn om de wereld te ontvangen.
Preverbale ervaringen, zoals moederlijke stem of prenatale stress, krijgen zo een wetenschappelijk fundament als vormgevers van psychische blauwdrukken.
Voor therapeuten, coaches en zorgverleners die werken met vroege trauma’s, hechtingsproblematiek of existentiële herbeleving van geboorte, biedt dit onderzoek stevige grond.
Het ondersteunt de visie dat het brein ‘weet’ van de overgang, en dat lichaam en psyche de geboorte opslaan als ervaring.
Het spoort aan tot het erkennen van deze levensdrempel als psychisch significant moment.
Wat voor mij zo bijzonder is: dit sluit precies aan bij wat ik zelf heb ervaren, en wat ik ook in mijn werk soms zie gebeuren als er een hergeboorte plaatsvindt tijdens een verbonden ademsessie.
Geboorte is niet iets wat we ‘achter ons laten’. Het leeft door in het lichaam.
Het raakt me dat dit nu ook wetenschappelijk wordt bevestigd. Want het betekent dat wat we voelen en herbeleven écht is.
Het lichaam verzint niets. Het weet.
Ik weet dat ook uit eigen ervaring.
Een aantal jaar geleden kwam ik in een sessie tijdens de opleiding in een hergeboorteproces terecht. Niet iets wat ik van tevoren had bedacht of gezocht. Het diende zich aan. Mijn lichaam wist de weg.
En wat het in beweging bracht, had ik nooit kunnen voorspellen:
Die ervaring opende iets in mij, en bracht me ertoe om, na 53 jaar, contact te zoeken met mijn vader.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. Ik had hem sindsdien nooit meer gezien.
Die ontmoeting, vandaag twee jaar geleden, was als een puzzelstuk dat op zijn plek viel. Niet omdat alles meteen klopte of glad werd, maar omdat ik er ineens kon zijn met mijn hele verhaal.
Vanuit mijn lijf. Vanuit mijn adem. Vanuit een dieper weten.
Dit is waarom ik ademwerk en geboorteherinnering zo serieus neem.
Niet als therapie alleen, maar als manier om thuis te komen.
In jezelf.
In je geschiedenis.
In het leven.
Vandaag vierden we samen ons tweejarig jubileum met lunch aan het water. Het voelt moeiteloos, vol liefde... en als thuiskomen in een deel van mijzelf dat ik niet kende.
De ziel begint niet met schrijven bij de eerste ademteug. Ze schrijft al lang daarvoor.
Bron: Post van Evert-Jan Ilbrink Osteopathie op LinkedIn. Je leest het hier.
Het onderzoek lees je hier.
